رفتی و دارم ای پسر بی تو دل شکسته ای

جسمی و جسم لاغری جانی و جان خسته ای

می شکنی دل کسان ای پسر آه اگر شبی

سر زند آه آتشین از دل دلشکسته ای

منتظرم به کنج غم گریه کنان نشانده ای

خود به کنار مدعی خنده زنان نشسته ای

زان دو کمند عنبرین تا نروم ز کوی تو

سلسله ای به پای دل بسته و سخت بسته ای

غنچه لطیف خندد و پسته ولی چو آن دهن

لب نگشوده غنچه ای خنده نکرده پسته ای

خون جگر خورد یقین هر که چو هاتفش بود

کوکب نامساعدی طالع ناخجسته ای